دختر قلم را ميان انگشتانش جابه جا كرد و بالاخره روي كاغذي كه تمام شب مثل ميت به او خيره مانده بود نوشت "از جنگ بدم مي‌آيد" با همه غمي كه در دلش بود خنده اش گرفت ، آخر مگر كسي هم هست كه از جنگ خوشش بيايد ؟ چه مي دانست ! حتماً نه . خبرنگاري كرده بود ، شاعري هم ، حتي كتاب داشت . اما چندان دنيا گري نكرده بود . "لاگوس" را در آفريقا مي شناخت چون آن جا به دنيا آمده بود و چند شهر اروپايي را ، چون به آنجا مسافرت مي رفت . بابا بين آفريقا و ژاپن مرواريد تجارت مي كرد و آن ها خرج مي كردند، هر طور كه دلشان مي خواست . با اين همه ، او آن قدر لبناني بود كه بداند لبنان براي جنگ همان قدر حاصلخيز است كه براي زيتون و نخل . هر چند نمي فهميد چرا!

نمي فهميدم چرا مردم بايد همديگر را بكشند. حتي نمي فهميدم چه مي شود كرد كه اين طور نباشد، فقط غمگين بودم از جنگ داخلي ، از مصيبت .

خانه ما در صور زيبا بود ، دو طبقه با حياط و يك بالكن رو به دريا كه بعدها اسرائيل خرابش كرد . شب ها در اين بالكن مي نشستم ، گريه مي كردم و مي نوشتم . از اين جنگ كه از اسلام فقط نامش را داشت با دريا حرف مي زدم، با ماهي ها ، با آسمان . اين ها به صورت شعر و مقاله در روزنامه چاپ مي شد . مصطفي اسم مرا پاي همين نوشته ها ديده بود . من هم اسم او را شنيده بودم اما فقط همين . در باره اش هيچ چيز نمي دانستم ، نديده بودمش ، اما تصورم از او آدم جنگ جوي خشني بود كه شريك اين جنگ است .

يادم هست در يكي از سفرهايي كه به روستاها مي رفت همراهش بودم . داخل ماشين هديه اي به من داد، اولين هديه اش به من بود و هنوز ازدواج نكرده بوديم. خيلي خوشحال شدم و همان جا بازكردم ديدم روسري است ، يك روسري قرمز با گلهاي درشت . من جا خوردم ، اما او لبخند زد و با شيريني گفت :بچه ها دوست دارند شما را با روسري ببينند . از آن وقت روسري گذاشتم و مانده . من مي دانستم بچه ها به مصطفي حمله مي كنند كه چرا شما خانمي را كه حجاب ندارد مي‌آوريد موسسه ، اما برايم عجيب بود كه مصطفي خيلي سعي مي كرد، خودم متوجه مي‌شدم، مرا به بچه ها نزديك كند . مي گفت: ايشان خيلي خوبند . اينطور كه شما فكر مي كنيد نيست . به خاطر شما مي آيند موسسه و مي‌خواهند از شما ياد بگيرند ان شاالله خودمان بهش ياد مي دهيم. نگفت اين حجابش درست نيست ، مثل ما نيست ، فاميل و اقوامش آن چناني اند . اينها خيلي روي من تاثير گذاشت . او مرا مثل يك بچه كوچك قدم به قدم جلو برد به اسلام آورد . نه ماه. نه ماه زيبا با هم داشتيم و بعد با هم ازدواج كرديم . البته ازدواج ما به مشكلات سختي برخورد .

تو ديوانه شده اي ! اين مرد بيست سال از تو بزرگتر است ، ايراني است ، همه اش توي جنگ است ، پول ندارد ، همرنگ مانيست ، حتي شناسنامه ندارد !

مادر بزرگ پوشيه مي زد ، مجلس امام حسين در خانه اش به پا مي كرد و دعاهاي زيادي از حفظ داشت . او غاده را زير پرو بالش گرفت ، دعاهارا يادش داد و الان اگر مصطفي را مي ديد كه چطور زيارت عاشورا ، صحيفه سجاديه ، و همه دعاهايي را كه غاده عاشق آن است و قبل از خواب مي خواند در او عجين شده در ازدواج آنها ترديد نمي كرد .

وقتي من خواستم برگردم ، مصطفي جلو آمد و به يوسف حسيني گفت: شما برويد من ايشان را با ماشين خودم مي رسانم . من تمام راه از الخرايب تا صيدان گريه مي كردم . به مصطفي گفتم: فكر مي كردم شما خيلي با لطافتيد ، تصورش را نمي كردم اينطور با من برخورد كنيد . او چيزي نگفت تا رسيديم صيدان ، جايي كه من بايد منتقل مي شدم به ماشين يوسف حسيني كه به بيروت برگردم. آنجا مصطفي از من معذرت خواست ، مثل همان مصطفي كه مي شناختم گفت: من قصدي نداشتم ، ولي نميخواهم شما بي اجازه فاميلتان بياييد و جنوب بمانيد و شما بايد برگردي و با آنها باشيد.

نمي دانم اين همه قاطعيت و شجاعت را از كجا آورده بودم . من داشتم ازهمه امور اعتباري ، از چيزهايي كه براي همه مهمترين بود مي گذشتم . البته آن موقع نمي فهميدم ، اصلاً وارستگي انجام چنين كاري را نداشتم، فقط مي ديدم كه مصطفي بزرگ است، لطيف است و عاشق اهل بيت است و من هم به همه اينها عشق مي ورزيدم .

بابا گفت: خوب اگر خواست شما اين است حرفي نيست ، من مانع نميشوم . باورم نمي شد بابا به اين سادگي قبول كرده باشد . حالا چطور بايد به مصطفي خبر مي دادم ؟

نكند مجبور شود از حرفش برگردد ! نكند تا پس فردا پدرش پشيمان شود ! مصطفي كجا است ؟ اين طرف وآن طرف ، شهر و دهات را گشت تا بالاخره مصطفي را پيدا كرد گفت: فردا عقد است ، پدرم كوتاه آمد. مصطفي باورش نمي شد ، و مگرخودش باورش مي شد ؟ الان كه به آن روزها فكر مي كند مي بيند آدمي كه آنها را كرد او نبود ، اصلاً كار آدم و آدمها نبود ، كار خدا بود و دست خدابود ، جذبه اي بود كه از مصطفي و او مي تابيد بي شناخت ، شناخت بعد آمد بي هوا خنديد ، انگار چيزي دهنش را قلقلك داده باشد ، او حتي نفهميده بود يعني اصلاً نديده بود كه سر مصطفي مو ندارد ! دو ماه از ازدواجشان مي گذشت كه دوستش مسئله را پيش كشيد؛ غاده ! در ازدواج تو يك چيز بالاخره براي من روشن نشد . تو از خواستگارانت خيلي ايراد مي گرفتي ، اين بلند است ، اين كوتاه است؛ مثل اينكه ميخواستي يك نفر باشد كه سر و شكلش نقص نداشته باشد . حالا من تعجبم چطور دكتر را كه سرش مو ندارد قبول كردي ؟

غاده يادش بود كه چطور با تعجب دوستش را نگاه كرد ، حتي دلخورشد و بحث كرد كه؛ مصطفي كچل نيست ، تو اشتباه مي كني . دوستش فكر مي كرد غاده ديوانه شده كه تا حالا اين را نفهميده .

آن روز همين كه رسيد خانه ، در را باز كرد و چشمش افتاد به مصطفي ، شروع كرد به خنديدن؛ مصطفي پرسيد: چرا مي خندي ؟ و غاده كه چشم هايش از خنده به اشك نشسته بود گفت: مصطفي ، تو كچلي ؟ من نمي دانستم ! و آن وقت مصطفي هم شروع كرد به خنديدن و حتي قضيه را براي امام موسي هم تعريف كرد . از آن به بعد آقاي صدر هميشه به مصطفي مي گفت: شما چه كار كرده ايد كه شمارا نديد ؟

ممكن است اين جريان خنده دار باشد ، ولي واقعاً اتفاق افتاد . آن لحظاتي كه با مصطفي بودم و حتي بعد كه ازدواج كرديم چيزي از عوالم ظاهري نمي ديدم ، نمي فهميدم . به پدرم گفتم : جشن نمي خواهم فقط فاميل نزديك ، عمو ، دايي و... پدرم گفت: به من ربطي ندارد؛ هر كار كه خودتان ميخواهيد بكنيد . صبح روزي كه بعد از ظهرش عقد بود ، آماده شدم كه بروم دبيرستان براي تدريس . مادرم با من صحبت نمي كرد ، عصباني بود . خواهرم پرسيد :كجا مي رويد ؟ گفتم: مدرسه . گفت: شما الان بايد برويد براي آرايش ، برويد خودتان را درست كنيد. من بروم ؟ رفتم مدرسه . آنجا همه مي گفتند: شما چرا آمده ايد ؟ من تعجب كردم . گفتم : چرا نيايم ؟ مصطفي مرا همينطور مي خواهد . از مدرسه كه برگشتم ، مهمانها آمده بودند . مصطفي آنجا كسي را نداشت و از طرف او داماد آقاي صدر ، خانواده و خواهرانش و سيد غروي آمده بودند . از فاميل خودم خيلي ها نيامدند ، همه شان مخالف بودند وناراحت .

خواهرم پرسيد: لباس چي مي خواهي بپوشي ؟ گفتم: لباس زياد دارم. گفت: بايد لباس عقد باشد. و رفت همان ظهر برايم لباس عقد خريد همه مي گفتند ديوانه است ، همه مي گفتند نمي خواهيم آبرويمان جلوي فاميل برود . من شايد اولين عروسي بودم آنجا كه دنبال آرايش و اينها نرفتم . عقد با حضور همان معدودي كه آمده بودند انجام شد و گفتند داماد بايد كادو بدهد به عروس . اين رسم ما است ، داماد بايد انگشتر بدهد . من اصلاً فكر اينجا را نكرده بودم . مصطفي وارد شد و يك كادو آورد . رفتم باز كردم ديدم شمع است . كادوي عقد شمع آورده بود ، متن زيبايي هم كنارش بود . سريع كادو را بردم قايم كردم همه گفتند چي هست ؟ گفتم: نمي توانم نشان بدهم . اگر مي فهميدند مي گفتند داماد ديوانه است ، براي عروس كادو شمع آورده . عادي نبود . خواهرم گفت: داماد كجا است ؟ بيايد ، بايد انگشتر بدهد به عروس . آرام به او گفتم: آن كادو انگشتر نيست . خواهرم عصباني شد گفت: مي خواهيد مامان امشب برود بيمارستان ؟ داماد مي آيد براي عقد انگشتر نمي آورد ؟ آخر اين چه عقدي است ؟ آبروي ما جلوي همه رفت. گفتم: خوب انگشتر نيست . چكار كنم ؟ هر چه مي خواهد بشود ! بالاخره با هم رفتيم سر كمد مادرم و حلقه ازدواج او را دستم گذاشتم و آمدم بيرون .

مهريه ام قرآن كريم بود و تعهد از داماد كه مرا در راه تكامل و اهل بيت و اسلام هدايت كند . اولين عقد در صور بود كه عروس چنين مهريه اي داشت ، يعني در واقع هيچ وجهي در مهريه اش نداشت . براي فاميلم ، براي مردم اينها عجيب بود.

مادرم متوجه شد انگشتري كه دستم كرده بودم مال خودش بوده و خيلي ناراحت شد . گفتم مامان ، من توي حال خودم نبودم وگرنه به مصطفي مي گفتم و او هم حتماً مي خريد و مي آورد . مادرم گفت: حالا شما را كجا مي خواهدببرد ؟ كجا خانه گرفته ؟ گفتم: مي خواهم بروم موسسه ، با بچه ها . مادرم رفت آنجا را ديد ، فقط يك اتاق بود با چند صندوق ميوه به جاي تخت . مامان گفت: آخر و عاقبت دختر من بايد اينطور باشد ؟ شما آيا معلول بوديد، دست نداشتيد ، چشم نداشتيد كه خودتان را به اين روز انداختيد ؟ ولي من در اين بادي ها نبودم ، همان جا ، همانطور كه بود ، همان روي زمين ميخواستم زندگي كنم . مادرم گفت: من وسايل برايتان مي خرم ، طوري كه كسي از فاميل و مردم نفهمند . آخر در لبنان بد مي دانند دختر چيزي ببرد خانه داماد ، جهيزيه ببرد ، مي گويند فاميل دختر پول داده اند كه دخترشان را ببرند . من ومصطفي قبول نكرديم مامان وسيله بخرد . مي خواستيم همانطور زندگي كنيم .

مامان رو كرد به من و گفت: بگو طلاق مي خواهم . گفتم: باشه مامان ! فردا مي روم طلاق مي گيرم . آن شب با مصطفي نرفتم . مادرم آرام شد و دوروز بعد كه بابا از مسافرت آمد جريان را برايش تعريف كردم. پدرم خيلي مرد عاقلي بود . مادرم تا وقتي بابا آمد هم چنان سر حرفش بود و اصرار داشت كه طلاق بگيرم. بابا به من گفت" ما طلاق گيري نداريم . در عين حال خودتان مي خواهيد جدا شويد الان وقتش است و اگر مي خواهيد ادامه دهيد با همه اين شرايط كه... گفتم: بله ! من همه اين شرط را پذيرفته‌ام . بابا گفت: پس برو. ديگر شمارا نبينم و ديگر براي ما مشكل درست نكنيد .

چقدر به غاده سخت آمده بود اين حرف، برگشت و به نيم رخ مصطفي كه كنار او راه مي‌رفت را نگاه كرد . فكر كرد مصطفاي ارزشش را دارد، مصطفي عزيز كه با همه اين حرف ها او را هر وقت كه بخواهد به ديدن مادر مي آورد . بابا كه بيشتر وقت ها مسافرت است .

صداي مصطفي او را به خودش آورد؛ امروز ديگر خانه نمي آيم . سعي كن محبت مادر را جلب كني ، اگر حرفي زد ناراحت نشو. خودم شب مي‌آيم دنبالتان .

آن شب حال مادر خيلي بد شد . ناراحتم ، مصطفي كه آمد دنبالم ، مامان حالش بد است ، ناراحتم ، نمي توانم ولش كنم. مصطفي آمد بالاي سر مامان ، ديد چه قدر درد مي كشد، اشك هايش سرازير شد . دست مامانم را مي بوسيد و مي‌گفت: دردتان را به من بگوييد. دكتر آورديم بالاي سرش و گفت بايد برود بيروت بستري شود. آن وقت ها اسرائيل بين بيروت و صور را دائم بمباران مي كرد و رفت و آمد سخت بود. مصطفي گفت: من مي برمشان. و مامان را روي دستش بلند كرد . من هم راه افتادم رفتيم بيروت . مامان يك هفته بيمارستان بود و مصطفي سفارش كرد كه: شما بايد بالاي سر مادرتان بمانيد ، ولش نكنيد حتي شب ها. مامان هر وقت بيدار مي شد و مي ديد مصطفي آن جا است مي‌گفت: تو تنهايي، چرا غاده را اين جا گذاشتي ؟ ببرش ! من مراقب خودم هستم . مصطفي مي‌گفت: نه ، ايشان بايد بالاي سرتان بماند. من هم تا بتوانم مي مانم . و دست مادرم مي بوسيد و اشك مي ريخت، مصطفي خيلي اشك مي ريخت . مادرم تعجب كرد . شرمنده شده بود از اين همه محبت .

مامان كه خوب شد و آمديم خانه ، من دو روز ديگر هم پيش او ماندم . يادم هست روزي كه مصطفي آمد دنبالم ، قبل از آن كه ماشين را روشن كند دست مرا گرفت و بوسيد ، مي بوسيد و همان طور با گريه از من تشكر مي كرد .من گفتم: براي چه مصطفي؟ گفت: اين دستي كه اين همه روزها به مادرش خدمت كرده براي من مقدس است و بايد آن را بوسيد. گفتم: از من تشكر مي كنيد؟ خب ، اين كه من خدمت كردم مادر من بود ، مادر شما نبود ، كه اين همه كارها مي‌كنيد. گفت: دستي كه به مادرش خدمت كند مقدس است و كسي كه به مادرش خير ندارد به هيچ كس خير ندارد . من از شما ممنونم كه با اين همه محبت وعشق به مادرتان خدمت كرديد. گفتم: مصطفي! بعد از همه اين كارها كه با شما كردند اينها را داريد مي گوييد؟ گفت: آن ها كه كردند حق داشتند ، چون شما را دوست دارند ، من را نمي شناسند و اين طبيعي است كه هر پدر و مادري مي خواهند دخترشان را حفظ كنند. هيچ وقت يادم نرفت كه براي او اين قدر ارزش بوده كه من به مادر خودم خدمت كردم . بعد از اين جريان مادرم منقلب شد .

من اشتباه كردم اين حرف را زدم . ديگر حرفم را پس گرفتم . بايد خودش اين كارها را براي شما انجام بدهد. چرا اين قدر نازش مي كني .

مصطفي چيزي نگفت ، خنديد . غاده به مادرش نگاه كرد ، فكر كرد : حالا براي مصطفي بيش تر از من دل مي سوزاند! ودلش از اين فكر غنج رفت . روزي كه مصطفي به خواستگاريش آمد مامان به او گفت: شما مي دانيد كه اين دختر كه مي خواهيد با او ازدواج كنيد چه طور دختري است ؟ اين ، صبح ها كه از خواب بلند مي شود هنوز رفته كه صورتش را بشويد و مسواك بزند كساني تختش را مرتب كرده اند، ليوان شيرش را جلوي در اتاق آورده اند و قهوه آماده كرده اند . شما نمي توانيد با مثل اين دختر زندگي كنيد ، نمي توانيد برايش مستخدم بياوريد اين طور كه در اين خانه اش هست . مصطفي خيلي آرام اين را گوش داد و گفت: من نمي توانم برايش مستخدم بياورم ، اما قول مي دهم تازنده ام ، وقتي بيدارشد تختش را مرتب كنم و ليوان شير و قهوه را روي سيني بياورم دم تخت .

و تا شهيد شد اين طور بود. حتي وقت هايي كه در خانه نبودم در اهواز در جبهه ، اصرار مي كرد خودش تخت را مرتب كند ، مي رفت شير مي آورد. خودش قهوه نمي‌خورد ، ولي ميدانست ما لبناني ها عادت داريم ، درست مي كرد . گفتم: خب براي چي مصطفي ؟ مي گفت: من قول داده ام به مادرتان تازنده هستم اين كار را براي شما انجام بدهم . مامان هميشه فكر مي كرد مصطفي بعد از ازدواج كارهاي آن ها را تلافي كند ، نگذارد من بروم پيش آن ها ، ولي مصطفي جز محبت و احترام كاري نكرد و من گاهي به نظرم مي آمد مصطفي سعه اي دارد كه مي تواند همه عالم را در وجودش جا بدهد و همه سختي هاي زندگي مشتركمان در مدرسه جبل عامل را .

به محض اينكه وارد مي شد ، بچه ها دورش را مي گرفتند و از سرو كولش بالا مي رفتند مثل زنبورهاي يك كندو. مصطفي پدرشان ، دوستشان و همبازي شان بود . غاده مي ديد كه چشم هاي مصطفي چطور برق مي زند و با شور و حرارت مي گويد: ببين اين بچه ها چقدر زور دارند! اين ها بچه شيرند . با شادي شان شاد بود و به اشكشان بي طاقت . كمتر پيش مي آمد كه ولو يه قراضه غاده را سوار شوند ، از اين ده به آن ده بروند و مصطفي وسط راه به خاطر بچه اي كه در خاك هاي كنار نشسته و گريه مي كند پياده نشود. پياده مي شد ، بچه را بغل مي گرفت ، صورتش را با دستمال پاك مي‌كرد و مي بوسيدش وتازه اشكهاي خودش سرازير مي شد . دفعه اول غاده فكر كرد بچه را مي شناسد. مصطفي گفت: نه ، نمي شناسم .مهم اين است كه اين بچه يك شيعه است . اين بچه هزار و سيصد سال ظلم را به دوش مي كشد وگريه اش نشانه ظلمي است كه بر شيعه علي رفته .

ياد حرف امام موسي افتادم شما با مرد بزرگي ازدواج كرده ايد . خدا بزرگترين چيز در عالم را به شما داده . خودش هم هميشه فكر مي كرد بزرگترين سعادت براي يك انسان اين است كه با يك روح بزرگ در زندگيش برخورد كند، اما انگار رسم خلقت اين است كه بزرگترين سعادت ها بزرگترين رنجها هم در خودشان داشته باشند .

مصطفي الان كجا است ؟ زير همين آسمان ، اما دور ، خيلي دور از او، چشمهايش را بست و سعي كرد به ايران فكر كند، ايران، خدايا ممكن است مصطفي ديگر برنگردد ؟ آن وقت او چه كار كند؟ چه طور جبل عامل را ترك كند؟ چطور درياي صور را بگذارد و برود ؟

هرچند خوشحال بودم كه مصطفي به كشورش برگشته و انقلاب پيروز شده است . پانزده روز بعد نامه دوم مصطفي آمد كه: بيا ايران! در وجودم دوست داشتم لبنان بمانم و آمادگي زندگي كردن در ايران را نداشتم . در ايران ما چيزي نداشتيم . به مصطفي گفتم مسئوليتش در لبنان چه مي‌شود ؟ و تصميم گرفتيم كه مصطفي در ايران بماند و من هم تا مدرسه تعطيل بشود در لبنان بمانم و كارهاي مصطفي را ادامه بدهم . مي گفت: نمي خواهم بچه ها فكر كنند من و شما رفته ايم ايران و آنها را ول كرده ايم . در طول اين مدت ، من تقريباً هر يك ماه به ايران برمي گشتم و ارتباط تلفني با مصطفي داشتم ، اما مدام نگران بودم كه چه مي شود ، آيا اين زندگي همين طور ادامه پيدا مي كند؟

تا اينكه جنگ كردستان شروع شد . آن موقع من لبنان بودم و وقتي توانستم در اولين فرصت خودم را به ايران برسانم ديدم مثل هميشه مصطفي در فرودگاه منتظرم نيست . برادرش آمده بود و گفت دكتر مسافرت است . آن شب تلويزيون كه تماشا مي كردم ديدم اسم پاوه و چمران زياد مي آمد . فارسي بلد نبودم . فقط چند كلمه و متوجه نمي شدم ، ديگران هم نمي گفتند . خيلي ناراحت شدم ، احساس مي كردم مسئله اي هست ولي كساني كه دورم بودند مي‌گفتند: چيزي نيست ، مصطفي بر مي گردد . هيچ كس به حرف من گوش نمي كرد. مثل ديوانه‌ها بودم ودلم پر از آشوب بود .

روز بعد رفتم دفتر نخست وزيري پيش مهندس بازرگان . آنجا فهميدم خبري است ، پيام امام داده شده بود و مردم تظاهرات كرده بودند . پاوه محاصره بود . به مهندس بازرگان گفتم: من ميخواهم بروم پيش مصطفي . به ديگران هر چه مي گويم گوش نمي دهند . نمي گذارند من بروم .

فرداي آن روز بازرگان اورا خواست و با لبخند گفت: مصطفي خودش كسي را فرستاده دنبالتان . گفته غاده بيايد . غاده گل از گلش شكفت . از اول مي دانست كه محال است مصطفي بداند او اينجا است و نگذارد بيايد ، حتي اگر جنگ باشد . مصطفي راضي است او برود پاوه و آن قدر عزيز و عاقل است كه "محسن الهي" را دنبال او فرستاده ، محسن را از لبنان از آن وقت كه به موسسه آمد و مدتي تعليم ديد ، مي شناخت .

البته من وقتي رسيدم پاوه ، آن جا از محاصره در آمده و آزاد شده بود. مصطفي هم نبود. او را روز بعد ديدم . وقتي آمد همان لباس جنگي تنش بود و خاك آلود ، ياد لبنان افتادم . من فكر مي كردم كلاشينكف و لباس جنگي مصطفي در ايران ديگر تمام شد ، ولي ديدم همان طور است ، لبناني ديگر . مصطفي به من گفت: مي خواهم در كردستان بمانم تا مسئله را ختم كنم و دنبالتان فرستادم چون در تهران خانه نداريم و شما اينجا نزديك من باشيد بهتر است. از من خوا


:: بازدید از این مطلب : 338